Vleermuizen vliegen zonder enig probleem in het pikkedonker en zij hebben een interessant navigatiesysteem om dit te kunnen doen. Het is wat we een sonarsysteem noemen, een systeem waarbij de vormen van de omliggende voorwerpen bepaald worden door de echo van de geluidsgolven.
Een jong iemand kan nauwelijks een geluidsfrequentie van 20.000 vibraties per seconde horen. Een vleermuis heeft een speciaal ontworpen sonarsysteem waarmee hij gebruik maakt van geluiden met een frequentie van tussen de 50.000 en 200.000 vibraties per seconde. Hij stuurt deze geluiden 20 of 30 maal per seconde in alle richtingen uit. De echo van het geluid is zo krachtig dat de vleermuis niet alleen begrijpt dat er een object op zijn weg staat, maar ook de plaats van zijn snelvliegende prooi kan bepalen.196
196 David Attenborough, “Life on earth: A natural history”, Collins British Broadcasting corporation, June 1979, p. 236.
