Tenslotte sluiten we af met een heel belangrijk punt met betrekking tot de fundamentele logica van de waarschijnlijkheidsberekeningen, waarvan we een paar voorbeelden gegeven hebben. Wij hebben in de waarschijnlijkheidsberekeningen hierboven aangegeven, dat zij astronomische grenzen bereiken en dat deze astronomische waarschijnlijkheden praktisch onmogelijk zijn. Maar er is een veel belangrijker en chaotisch aspect voor de evolutionisten. En dat is, dat onder natuurlijke omstandigheden, deze waarschijnlijkheden zelfs vanaf het allereerste begin geen probeersel kunnen zijn, want in de natuur bestaat er geen 'trial en error'-methode die een poging doet om proteïnen te produceren.
De berekeningen die wij op de pagina hiernaast hebben aangegeven met betrekking tot de waarschijnlijkheid om een proteïne te vormen met een molecule van 500 aminozuren in de ideale vorm gelden alleen voor een trial en error-omgeving die in het werkelijke leven niet bestaat. Dat wil zeggen, dat de waarschijnlijkheid om een bruikbaar proteïne te verkrijgen met de waarschijnlijkheid van 1 tegen 10 tot de 950ste alleen voorgesteld kan worden als er een denkbeeldig mechanisme bestaat waarin een onzichtbare hand willekeurige 500 aminozuren bij elkaar brengt en dan ziet, dat het niet op de juiste manier gedaan is, ze afbreekt en ze dan één voor één in een andere volgorde opnieuw ordent, enzovoort. Bij iedere test moeten de aminozuren één voor één afgebroken worden en opnieuw geordend worden, de synthese moet stoppen als het 500ste aminozuur erbij gevoegd is en men moet zich ervan verzekeren, dat er niet nog een extra aminozuur bij betrokken is. De proef moet dan gestopt worden om te zien of er nu wel of niet een proteïne gevormd wordt, en in het geval van een mislukking, moet alles afgebroken worden en moet er een andere volgorde uitgeprobeerd worden. En bij elke test mag er geen aanvullend materiaal betrokken zijn. Het is ook absoluut noodzakelijk, dat de keten die tijdens de proef gevormd wordt niet afgebroken en vernietigd wordt voordat de 499ste binding bereikt is. Deze voorwaarden betekenen, dat de waarschijnlijkheden die wij hierboven genoemd hebben, alleen in een controleerbare omgeving, waar er een bewust mechanisme is die het hele proces van begin tot einde en ieder stadium daartussen beheerst, plaatsvindt en waar alleen 'de selectie van de aminozuren' aan het toeval wordt overgelaten. Het is zonder twijfel onmogelijk dat er onder natuurlijke omstandigheden zo'n omgeving bestaat. Daarom is de vorming van een proteïne onder natuurlijke omstandigheden logischerwijs en om technische redenen onmogelijk, ongeacht het 'waarschijnlijkheidsaspect'. En om in zo'n omgeving over waarschijnlijkheid te spreken, is behoorlijk onwetenschappelijk.
Sommige niet-geïnstrueerde evolutionisten kunnen dit niet begrijpen. Want zij nemen aan dat de formatie van een proteïne een eenvoudige chemische reactie is en maken belachelijke deducties zoals bijvoorbeeld: "Aminozuren verbinden zich door een reactie en vormen proteïnen". Maar de toevallige chemische reacties die in een levenloze structuur voorkomen kunnen alleen eenvoudige en primitieve veranderingen voortbrengen. Het aantal hiervan is bepaald en beperkt. Voor het complexere chemische materiaal moeten grote bedrijven, chemische fabrieken en laboratoria ingezet worden. Medicijnen en ander chemisch materiaal dat wij in ons dagelijks leven gebruiken, behoren tot dezelfde categorie. Proteïnen hebben een veel complexere structuur dan die chemicaliën die door de industrie gemaakt worden. Daarom onmogelijk dat proteïnen, ieder proteïne een wonder van ontwerp en ontwikkeling, waarbij ieder deel op zijn plaats is in een bepaalde orde, door willekeurige chemische reacties gevormd kunnen worden.
Laten we nu even alle onmogelijkheden die we tot nu toe beschreven hebben, opzij leggen en veronderstellen, dat er toch door de evolutie van'het toeval' spontaan een proteïnemolecule gevormd wordt. Maar hier heeft de evolutie opnieuw geen antwoorden, want als dit proteïne bewaard wil blijven, dan moet het uit de natuurlijke omgeving gehaald worden en onder heel speciale omstandigheden bewaard worden. Anders zal het proteïnemolecule door blootstelling aan de natuurlijke aardse omstandigheden uit elkaar vallen of met een ander zuur, aminozuur of chemische verbinding een verbinding aangaan en zijn eigenschappen verliezen en in een totaal andere en nutteloze substantie veranderen.
