Laten we alle onmogelijkheden nu even vergeten en aannemen, dat er een proteïnemolecule gevormd is in de onwaarschijnlijkste en niet te controleren omstandigheden van de aardse oersoep. De vorming van één enkel proteïne is niet voldoende; dit proteïne zou geduldig duizenden, misschien miljoenen jaren moeten wachten in deze niet te controleren omgeving zonder enige schade op te lopen, tot er door toeval onder dezelfde omstandigheden een ander molecule gevormd wordt. Het zou moeten wachten tot er miljoenen van deze correcte en essentiële proteïnen onder dezelfde omstandigheden door toeval gevormd zouden worden. Die welke eerder gevormd zijn, zouden geduldig genoeg moeten zijn om te wachten, en niet vernietigd moeten worden, ondanks de ultraviolette stralen en de indringende mechanische effecten, tot dat andere precies naast hen gevormd zouden worden. Dan zouden deze proteïnen in de juiste aantallen, die allemaal op diezelfde plek ontstaan zouden moeten zijn, bij elkaar moeten komen en betekenisvolle combinaties maken en de celorganellen moeten vormen. Er mogen geen extern materiaal, schadelijke moleculen of nutteloze proteïneketens tussenkomen. Dan, zelfs als deze organellen op een buitengewone harmonieuze en goedsamenwerkende manier samenkomen binnen het ontwerp en het plan, dan moeten zij alle benodigde enzymen bij zich nemen en zich met een membraan bedekken, de binnenkant moet met een speciale vloeistof gevuld worden die de ideale omgeving voor hen vormt. Zelfs als deze “hoogst onwaarschijnlijke” gebeurtenissen werkelijk door het toeval plaatsvinden, zou deze hoop moleculen dan tot leven komen?
Het antwoord is nee, want door onderzoek is duidelijk geworden, dat er voor het begin van het leven meer nodig is dan een combinatie van al de materialen die voor het leven essentieel zijn. Zelfs als alle essentiële proteïnen voor het leven verzameld werden en in een testbuis gedaan, zouden deze inspanningen nog niet de productie van een levende cel tot resultaat hebben. Alle experimenten die voor dit onderwerp zijn uitgevoerd, zijn een mislukking geworden. Alle observaties en experimenten geven aan, dat leven slechts uit leven kan voortkomen. De opvatting dat leven zich uit niet-levende objecten geëvolueerd heeft, met andere woorden ‘niet-biogenetisch’, is een sprookje dat alleen in de dromen van de evolutionisten bestaat en volkomen in strijd is met de resultaten van iedere observatie en ieder experiment.
Daarom moet het eerste leven op aarde uit ander leven zijn voortgekomen. Dit is een weerspiegeling van Allahs naam van “Hayy”(De eigenaar van het leven). Het leven kan slechts beginnen, zich voortzetten en beëindigen door Zijn wil. Evolutie is niet alleen niet in staat te verklaren hoe het leven begon, het is ook absoluut niet in staat uit te leggen hoe de materialen die voor het leven essentieel zijn, zich gevormd hebben en bij elkaar zijn gekomen.
Chandra Wickramasinghe beschrijft de werkelijkheid die hij als wetenschapper tegenkwam, terwijl hem zijn hele leven verteld was dat het leven ontstaan is als resultaat van toevallige gebeurtenissen:
Sinds mijn vroegste training als wetenschapper werd ik al sterk gehersenspoeld om te geloven, dat wetenschap niet kan bestaan met een soort van bewuste schepping. Die opvatting moest pijnlijk verwijderd worden. Op dit moment kan ik geen enkel rationeel argument vinden om de argumenten die pleiten voor ekjering tot God te weerleggen. Wij hadden een open geest ; nu realiseren wij ons dat het enige logische antwoord is, dat het leven geschapen is - en niet door toeval willekeurig bij elkaar is geraapt.147
147 Chandra Wickramasinghe, Interview in London Daily Express, 14 augustus 1981.
